Sevmek için nefes alırsan...

Sevmek için nefes alırsan...

Yorulmak için yaşıyoruz
Oysa her gün güneş yeniden doğarken!
Yeni bir hayat bize bahşedilirken,neden ölmek için nefes alıyoruz!
  Ölüm kaybolmak mı ki!
Ölüm yolculuktur.
Eğer ölümü sevmez isen
Yaşamı sevemezsin.
   
  Uzun yolları sevgi ekmek için aşarken
Heyecanlarımdan hiç bir şey kaybetmemek için 
Sevgi mayamı hep canlı tutuyorum.
Sevmek mi!
Sevilmek mi!
Sorusu hep sorulur.
Bence sevmek en derin ve ulaşılmazı zor 
lakin bir o kadar da doyumsuz duygudur.
Sevildiğini bilmek güzel ama gerçek sevilmeyi yaşamak zordur.
  Oysa “kalbinle uzaklara dokunmak”
 işte sevilmenin adıdır.
Dokunmak için elinin değmesi gerekmez!
  Dokunmak ruhunda hissetmek ise
İşte sevmenin nefesini ömrüne hediye edersin.

İhtiyaç sahibi kimdir!?;(bence) tüm ınsanlık yani yaratılmış tüm ruhlar,derim.
İhtiyaçı olanı almak için yaşayan insanlar 
İhtiyaçı olana vermeyi unutalı çok mu oldu!

Vatanımın toprakları bana yurttur.
Nereli olmak derseniz 
Ülkemin adını söylerim”ben bir türküm”
Vatanımın toprağı olan neresi ise ben oralıyım.
Ankaral’lıyım
Antalya’lıyım
Antakya’lyım
Adıyaman’lıyım
Ardahan’lıyım

Ve ben bir kulum derim.
Dilimiz dinimiz ırkımız ne olursa olsun
Rabbimiz tek olan Allah derim.

 Böyle duygular ile düşerim yollara
Kar kış
Yaz güneş...
Demeden varırım sevginin yaşadığı bedenlere.
Kimi sevgisini gözleriyle anlatır,
Kimi “evladım ablam ...”der sarılarak,
ilk defa gördüğü kalbe sunar.

  Yolların arşına saklanan gözyaşları 
sevdanın mendiline akarken
Ömrü bahşedeni sevmek için yaşayanları sevmek varken 
Gel sevelim
Kim olursa olsun
Yeterki kalpte bir yer bulasın.
Adın “Sevda”olsun.

Tülay Demircan Koyuncu